Δημοσιεύσεις

Με τη συνθήκη της Λισαβόνας παρέχεται ευρεία εξουσιοδότηση στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να θεσπίζουν ποινικές διατάξεις μέσω Οδηγιών και Κανονισμών. Καίτοι το «δημοκρατικό έλλειμμα» των ποινικών κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιορίστηκε αισθητά λόγω της αναβάθμισης του ρόλου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου αλλά και των εθνικών κοινοβουλίων, το πρόβλημα της ουσιαστικής νομιμοποίησής τους παραμένει ανοιχτό. Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται να δειχθεί ότι οι Οδηγίες και οι Κανονισμοί που εισάγουν ποινικούς κανόνες επιτελούν λειτουργία ειδικής υποστάσεως με αποτέλεσμα η εγγυητική λειτουργία τους να καθίσταται αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο των σχετικών νομοθετικών εξουσιοδοτήσεων εντός του Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι οι γενικές αρχές του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτρέπουν ήδη σε μεγάλο βαθμό την ορθή ερμηνεία και τον δικαιοκρατικό έλεγχό τους.

Ποινικά Χρονικά 2011, σελ. 81 επ.

Παρά τη δριμεία κριτική που υφίσταται ο θεσμός της διαπραγμάτευσης (plea bargaining) μεταξύ κατηγορουμένου και δι- ωκτικών αρχών, η μεγάλη πρακτική χρησιμότητά του τον έχει κάνει αποδεκτό από μεγάλο αριθμό εννόμων τάξεων. Στην παρούσα μελέτη ερευνάται αν και υπό ποίες προϋποθέσεις μπορούν να υπάρξουν αφενός μεν πρακτικά οφέλη, αφετέρου δε θεωρητικοί λόγοι που αντισταθμίζουν τις προβαλλόμενες αντιρρήσεις και καθιστούν αποδεκτή την εισαγωγή του θε- σμού, εν όψει της οριακής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η απονομή της ποινικής δικαιοσύνης στη χώρα μας. Βασική σκέψη είναι ότι εφόσον σκοπός του ποινικού δικαίου είναι η εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, η εισαγωγή της διαπραγμάτευσης δεν είναι a priori αποκλεισμένη αν εκκινήσουμε από μια κοινωνιοκεντρική προσέγγιση του ποινικού δικαίου.

Αντικείμενο της μελέτης αποτελεί το ερώτημα που γεννάται όταν πλείονες μεν συναποφάσισαν την από κοινού τέλεση ενός εγκλήματος, εξ αυτών όμως μόνον ένας προέβη σε αρχή εκτελέσεως. Ευθύνονται, στην περίπτωση αυτή, και οι λοιποί για απόπειρα κατά συναυτουργία; Ο συγγραφέας καταδεικνύει ότι η λεγόμενη “διακρίνουσα λύση” βαρύνεται με ανυπέρβλητα μειονεκτήματα και ότι μόνη διέξοδος είναι η βελτιωμένη “συνολική λύση” που ακολουθεί και η νομολογία: η αρχή εκτελέσεως του ενός είναι αρχή εκτελέσεως για όλους. Βασικό επιχείρημα: Υπό την εκδοχή της “διακρίνουσας λύσης” ούτε εκείνος που άρχισε την εκτέλεση του εγκλήματος μπορεί να τιμωρηθεί για απόπειρα: ο δόλος του δεν καλύπτει το όλο έγκλημα.

Στο προκείμενο σημείωμα επισημαίνεται ότι η ρύθμιση στο άρθρο 29 του Ν 4139/2013 για τα ναρκωτικά περί ήπιας τιμώρησης της προμήθειας ή κατοχής ναρκωτικών ή καλλιέργειας κάνναβης προς ιδία χρήση παραβιάζει θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές διότι οι ανωτέρω πράξεις βλάπτουν καίρια έννομα αγαθά όχι μόνον του χρήστη αλλά και τρίτων.

Ο επιστημονικός βίος του Γ Α Μαγκάκη έχει σημαδευτεί από τρεις αναχωρήσεις, που όμως έχουν και οι τρεις τους, ένα κοινό χαρακτηριστικό: ότι κατέστησαν την παρουσία του ακόμη περισσότερο ζώσα και εναργή. Η πρώτη αναχώρηση έλαβε χώρα με τον περίφημο αποχαιρετιστήριο λόγο του στην εποχή της δικτατορίας. Ηταν μια αναχώρηση στην οποία πολλοί έχουν αναφερθεί με συγκίνηση και κατ’ επανάληψη. Και είναι, βέβαια, προφανές, ότι αν τότε είχε προτιμήσει να σιωπήσει, αν είχε ασπασθεί τον συμβιβασμό, κανένας δεν θα το θυμόταν. Η δεύτερη έγινε με την αποχώρησή του από το Πανεπιστήμιο λόγω ορίου ηλικίας. Τότε, παρόλο που έφυγε, όπως επεσήμανε ο Ν. Ανδρουλάκης, ήταν πάντα μεταξύ μας, ιδιαίτερα με το διδακτικό του έργο, το «Διάγραμμα ποινικού δικαίου», που όπως έλεγαν οι φοιτητές, διαβαζόταν «σα γαργαρο νερό» . Με την τρίτη και μεγάλη αναχώρησή του από τη ζωή, παρέμεινε επίσης μαζί μας. Όμως όχι υπό την τετριμμένη έννοια της συναισθηματικής αναμνήσεως, αλλά για έναν άλλο λόγο: επειδή το νομοθετικό του έργο, παρουσιάζει το σπάνιο χαρακτηριστικό της αντοχής στο χρόνο και της βιωσιμότητας.

Εφαρμόζεται η αρχή ne bis inidem όταν η ποινική δίωξη έχει παύσει στην Ο.Δ. της Γερμανίας με βούλευμα του δικαστηρίου σύμφωνα με την § 153 II γερμΚΠΔ;

Ανάλυση των εννοιών της ικανοποίησης του παθόντος και της ποινικής συνδιαλλαγής στο Ν. 3904/2010. Το κείμενο αποδίδει, εκτός μικρών προσθηκών, τις παρατηρήσεις του σ. οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στην Έκθεση του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής για το Νόμο επί του ανωτέρω νόμου.

Η κατ’ άρ. 452 παρ. 2 ΚΠΔ δυνατότητα επέκτασης της χρονικής διάρκειας κρατήσεως συλληφθέντος αλλοδαπού με σκοπό την έκδοσή του πρέπει να τελεί σε αρμονία με τις εκ του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και του Συντάγματος κατοχυρωμένες αρχές της νομιμότητας, της επικουρικότητας, της αναλογικότητας και της επιτάχυνσης της διαδικασίας της δίκης, καθώς και με τις διεθνείς διατάξεις περί προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. – Είναι αντισυνταγματική η κράτηση του εκζητουμένου πέραν του αναγραφόμενου στην ως άνω διάταξη χρονικού διαστήματος των δύο ετών, αρμόδιο δε να αποφανθεί για την απόλυσή του είναι το δικαστήριο που διέταξε την εν λόγω προσωρινή κράτηση, ήτοι το συμβούλιο εφετών.